6.

Niall

Gdzie ja jestem? Co ją tu robię? I gdzie jest Harry? Pokój a raczej sala szpitalna, tak wywnioskowałem po pistacjowo-białych ścianach, i kroplówce i innych ustrojstwach do których byłem przypięty. Pamiętam tylko przejście dla pieszych, dwa światła zbliżające się z zabójczą prędkością i krzyk Harrego, mojego Harrego.  Do mojej sali wpadli rodzice
-Niall skarbie żyjesz- rzuciła się na mnie rodzicielka
-Gdzie jest Harry?
-Niall przykro nam ale...

-NIEEEEE!!!!!

-Niall to tylko sen
-Harry- rzuciłem się na chłopaka cały roztrześniony i  przestraszony
-Ten sam? - spytał z troską, głaszcząc mnie po głowie
-Tak
Od dwóch miesięcy śni mi się sen w którym Harry umiera. Ten sen jest bardzo autentycznym ponieważ dwa miesiące temu mieliśmy z Loczkiem wypadek. Nieszczęście obaj przeżyliśmy Hazza miał operacje ponieważ jedno z żeber przebiło mu płóco.
-Chodź Niall pójdziemy na dół
-Dobrze- odparłem chwytając jego dłoń którą wyciągał w moją stronę
-Przepraszam- odporłem gdy chłopak podawał mi ciepłe mleko
-Za co znowu
-Za to że nie przesypiasz nocek, i że musisz się ze mną użerać
-Kocham cię i wcale się z tobą nie użeram. Kocham cię i mógłbym skoczyć za tobą w ogień

-Dziękuje-odparłem błądząc w jego wielkich zielonych oczach

-Za co znowu -odparł lekko podirytowany

-Za to że jesteś

-Od tego mnie masz skarbie- rzekł chytając moją dloń leżącą na blacie

-Ja też cie kocham

-Idziemy na góre-powiedział patrząc na mnie jak na żelkowego misia 

-Dobrze -złapał mnie za rękę i pociągnął mnie na schody .Na schodach, Loczek zatrzymał się ni stąd ni zowąd. Przygniótł moje ciało swoim, jego dłonie delikatnie i nie pewnie obiegły moje poliki. Harry ze strachem na przemian zerkał na moje usta i oczy. Przełknął bardzo głośno ślinę, i zrobił to pocałował mnie tylko nie tak zwyczajnie to zaczęło się przeradzać w coś bardziej intywnego. I to mnie przeraziło, więc uciekłem.

Harry

Wiem że Niall ma kompleksy co do swojego ciała. Ale on jest przeciesz najpiękniejszy na świecie. Tu już nawet nie chodzi o seks, on nie daje sie nawet tak naprawde pocałować mam już tego dość. Musze z nim pogadać nie chce na niego naciskać. Ale jesteśmy ze sobą już prawie 4 miesiące i jedyną czyłością jaką sobie okazujemy to trzymanie za rękę, przytulanie sie i całusy w policzek. Troche powagi mamy po 18 i 19 lat, a nie 12 i 11. Wszedłem na góre, siedział na strychu obok pianina to jego ulubiona kryjówka do przemyśleń. Siedział na stołku skulony i z ukrytą twarzą w rękach

-Niall? Przepraszam-odparłem kucając na wprost niego

-Czemu ze mną jesteś? - zapytał nie zmieniając pozy

-Przeciesz to głupie pytanie. Bo cie kocham

-A jak można kochać coś, co chce kochać a nie umie 

-Niall-odparłem głosem pocieszającym a za razem zaprzeczającym

-Tak prawda. Nawe nie wiesz jak bardzo chciał bym sie z tobą kochać, całować bez rzadnego strachu że coś zrobie źle, że mnie wyśmiejesz. Poprostu nie umiem

-Ale ja cie kocham i nie bój się, nigdy by mi nawet nie przeszło przez myśl cie wyśmiać. Ja też sie boje to normalne ale z każdym dniem będziemy próbować iść dalej

-Obiecujesz?

-Na mojego penisa-wstałem i uroczyście położyłem swoją rękę na sercu, wypowiadając te słowa

-Debil-na jego twarz wkradł się nie mały uśmiech

-Chciałeś powiedzieć twój najukochańszy debil

-Tak dokładnie to chciałem powiedzieć

-Idziemy spać?

-Tak

Gdy już doszliśmy do sypialni, położyliśmy sie obok siebie ale plecami. Zawsze tak robiliśmy ,mieszkamy ze sobą od wypadku bo postanowiliśmy że razem będzie nam raźniej.

-Harry...

-Tak, Niall?

-....mnie-mówił tak cicho że usłyszałem tylko drugą część zdania

-Co skarbie?

-Przytul mnie